Inspiratie

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Praeteritis, inquit, gaudeo. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Duo Reges: constructio interrete. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Nos commodius agimus. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Respondeat totidem verbis. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Sed ad rem redeamus;

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; At iam decimum annum in spelunca iacet. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Non risu potius quam oratione eiciendum? Summus dolor plures dies manere non potest? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Sed tamen intellego quid velit. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem.

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quis istud, quaeso, nesciebat? At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Hos contra singulos dici est melius. Ius autem, quod ita dici appellarique possit, id esse natura, alienumque esse a sapiente non modo iniuriam cui facere, verum etiam nocere. 

Sed ad rem redeamus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Praeteritis, inquit, gaudeo. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Duo Reges: constructio interrete. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

We're sorry, an error has occurred while generating this content.
We're sorry, an error has occurred while generating this content.
We're sorry, an error has occurred while generating this content.
We're sorry, an error has occurred while generating this content.
We're sorry, an error has occurred while generating this content.